Այս գրառումից հետո դուք կփոշմանեք, որ դեռ չեք կարդացել Հարուկի Մուրակամի
Դիտումներ ` 276
Երբեմն ճակատագիրը կարծես փոքր ավազահողմ լինի, որ անընդհատ փոխում է ուղղությունը: Դու փոխում ես քո ուղղությունը, բայց ավազահողմը հետևում է քեզ: Դու թեքվում ես նորից, բայց հողմը հարմարվում է: Կրկին ու կրկին խաղում ես այս խաղը, որ արևամուտից առաջ մահվան հետ չարագուշակ պարի է նման: Ինչո՞ւ: Որովհետև այդ հողմը նրանցից չէ, որ հեռվից է փչում, որ քեզ հետ կապ չունի: Այդ հողմը Դու ես: Ինչ-որ բան է քո ներսում: Այնպես որ, ինչ կարող ես անել` տրվելն է այդ փոթորկին, ոտք դնել հենց հողմի մեջ` փակելով աչքերդ և խցելով ականջներդ, որ ավազ չլցվի, ու անցնել հողմի միջով` քայլ առ քայլ: Չկա արև, չկա լուսին, չկա ուղղություն, չկա ժամանակի զգացում: Երկնքում միայն հրաշալի սպիտակ ավազե բուք է` նման փոշիացող ոսկորների: Դա հենց այն փոթորիկն է, որ պետք է պատկերացնես: Ու անելով դա` պետք է բացահայտես` ինչ ասել է Լինել Ուժեղ: Հետևո՞ւմ ես ինձ:
Եվ դու իսկապես պետք է անցնես այդ դաժան, մետաֆիզիկ, խորհրդանշական հողմի միջով:
Կապ չունի որքան մետաֆիզիկական ու խորհրդանշական այն կլինի, համոզված եղիր` այն կկտրի օդը հազարավոր ածելիների պես: Մարդիկ կկուրանան նրանում, դու նույնպես: Տաք, կարմիր արյուն: Դու այդ արյունը ձեռքերիդ կտեսնես, քո սեփական արյունը և շատ ուրիշներինը:
Ու մի օր, երբ փոթորիկը կավարտվի, կզարմանաս` ինչպես հաղթահարեցիր այն, ինչպես հաջողացրիր ողջ մնալ: Նույնիսկ կփորձես համոզվել` արդյոք փոթորիկն իրոք դադարել է: Բայց մի բան հաստատ կլինի: Երբ դուրս պրծնես այդ փոթորկից, էլ չես լինի նա, ով քայլեց հողմի միջով: Ահա թե ինչի համար է պետք այդ փոթորիկը:
Հայելու մեջ աչքերս մողեսի պես սառն են, արտահայտությունս` քարացած ու անընթեռնելի: Չեմ հիշում՝ վերջին անգամ, երբ եմ ծիծաղել կամ մարդկանց ժպիտի որևէ նշան ցույց տվել, նույնիսկ ինձ:
Չեմ էլ փորձում որևէ բան ենթադրել, կարող եմ պահել այս լռությունը, մեկուսանալ ամբողջ ժամանակ: Երբեմն պատը, որ կառուցել եմ իմ առաջ, փուլ է գալիս: Հաճախ չի պատահաում, միայն երբեմն, նախապես անգամ գիտակցում եմ` ինչ է կատարվելու. կանգնած եմ մերկ, անպաշտպան ու միանգամայն շփոթված: Այդ պահերին ես միշտ զգում եմ նախանշանը իմ ներսից դուրս պրծնող, նման է խավար ամենահաս լողավազանի: Մութ, ամենահաս լողավազան: Այն հավանաբար միշտ այնտեղ է եղել` թաքնված: Բայց, երբ ժամանակը գալիս է, դանդաղորեն դուրս է գալիս, դողում ես մարմնիդ ամեն մի բջիջով: Սուզվում ես այդ անգութ ջրհեղեղում` շնչահեղձ լինելով: Կառչում ես առաստաղի օդանցքից, պայքարում ես, բայց օդը, որ փորձում ես շնչել, չոր է ու այրում է կոկորդդ: Ջուր ու ծարավ, ցուրտ ու տաք․ այդ հակատարրերը հավանաբար միավորվել են քո վրա հարձակվելու համար:
Աշխարհը հսկայական տարածություն է, բայց տարածքը, ուր դու պետք է լինես ու այն այնքան էլ մեծ չէ, հիմա պետք է գտնել: Դու ձայն ես փնտրում, բայց ի՞նչ ես ստանում: Լռություն: Նայում ես լռությանը, բայց կռահիր` ի՞նչ է: Ամենը ինչ լսում ես նորից ու նորից, և էլ նորից կանխազգացման ձայնն է: Եվ երբեմն այդ մարգարեական ձայնը դուրս է հանում գաղտնիքի հաղորդիչ` թաքնված ուղեղիդ ամենախորքում:
Քո սիրտը անձրևատարափից հետո մեծ գետի է նման` ափերից դուրս թափվող: Բոլոր նախանշանները, որ մի ժամանակ կային գետնին, անցել են, հեղեղվել ու քշվել-տարվել այդ ջրահորդումի հետ: Եվ դեռ անձրևը հարվածում է գետի մակերեսը: Ամեն անգամ նորություններով նման ջրհեղեղ տեսնելիս` ինքդ քեզ ասում ես.
- Ահա այն: Այն իմ սիրտն է:
