Զոհված Վարդան Սարգսյանի հարցազրույցը մինչև ծառայության մեկնելը (ռեպորտաժ)

Նարե Գրիգորյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.

Տեսախցիկի կարմիր լույսից հուզվում, լեզուն կպչում էր, խոսքը տեղ չէր հասնում, նեղվում էր, ձայնը նղավում էր, կոկորդը չորանում․

-Ոչինչ մի հատ էլ կրկնեմ․․․ սա կմոնտաժեք չէ՞ դուք ձևերով, խայտառակ չլինեմ․․․ վերջիվերջո ապագա երաժիշտ եմ, ամոթ կլինի․․․ նայեն, ասեն՝ խոսել չգիտի, սրանից ինչ արվեստի մարդ․․․

-Ոչինչ Վարդան ջան, նորից ասա ․․․ կուղղենք․․․ ու նորից էր շփոթվում, կարմրում էր․․․

-Արի սենց մի գաղտնիք քեզ ասեմ․․․ խոսելիս ինձ նայի, ինձ հետ շփվի, համարի տեսախցիկ չկա․․․ ինձ պատմի, ինձ ա հետաքրքիր․․․ ինչ գործիքներ են սրանք, ոնց նվագել սովորեցիր ․․․ պատմի, ինձ իրոք հետաքրքիր ա,- ու սկսեց․
— Սա պկու է, պկուն հնագույն հովվական գործիք է ․․․

Այդ օրը Լուսաձորում սաղ բողոքեցին կյանքի դժվարությունից, գազի թանկություից, հացի, առողջության
պակասից, ցրտից, քաղաքականությունից, անարդարությունից, ու ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, որ սենց մի օր կգա ․․․ միայն Վարդանենց տանն էր ուրախություն․ հաջորդ օրը տղան բանակ էր գնալու․

Մրսած, սառած մեր նկարահանող խումբը մի անգամից քեֆի տուն մտավ․ Օպերատորին օղով տաքացրին, ինձ՝ թեյով ու տաք ապուրով։

-Բա ու՞ր ա օրվա հերոսը,- հարցրի․․․

Ու սենյակի խորքից հնչող դուդուկի ձայնից անակնկալի եկա․․․ Վարդանը ներկաներին շնորհքն էր ցույց տալիս․ բոլորն էին ոգևորված․․․

Նկարահանման ավարտին Վարդանի հետ արդեն ընկերացանք, խոստացավ՝ հետ գա, իր վրա շատ կաշխատի, լավ վարպետ կդառնա ու էն ժամանակ ավելի վստահ հարցազրույց կտա․ -Առաջինը՝ քեզ, Նարե ջան․․․