Զենք, որը ամեն պահի կարող է կրակել Փաշինյանի և պետության ուղղությամբ

Ժիրայր Սեֆիլյանի, նրա համախոհների, համախոհների ինստիտուցիոնալացված խմբի՝ «Սասնա ծռեր»-ի անդամների ազատումը Հայաստանում ստեղծել է նոր իրավիճակ, որը դեռևս կա՛մ չի գիտակցվում, կա՛մ գիտակցվելով՝ չի բարձրաձայնվում։ Ազատության մեջ են մարդիկ, գործիչներ, ովքեր ոչ միայն դեմ չեն եղել, անընդունելի չեն համարել, այլ կողմ են եղել, ընդունելի են համարել ու ընդունելի համարելով՝ կիրառել են զենքը՝ որպես քաղաքական-քաղաքացիական նպատակներին հասնելու միջոց։ Կիրառել են երկու տարի առաջ, բայց այդ կիրառումը չի սահմանափակվել միայն հուլիսյան իրադարձություններով։ Այդ կիրառումը հասարակության մեջ կոտրել է գրված ու չգրված օրենք՝ կոտրել է զինված պայքարը անընդունելի համարելու, մերժելու տաբուն։ Ու կոտրելով, հասարակության մի մասին դարձրել է զինված պայքարով հարցեր լուծելու մեթոդի կողմնակից։

Ոչ միայն ուղղակի կողմնակից, այլ հոգեխանգարմունքի, ֆանատիզմի աստիճանի երկրպագու, որի համար զենք վերցրածներն ու գունդ գրավածները, գունդ գրավածներն ու այդ ընթացքում կանխամտածված կամ ոչ՝ ոստիկաններ սպանածները հավասարվել են ազգային հերոսների։ «Սասնա ծռեր»-ը, որի հոգևոր ու քաղաքական հայրն է Ժիրայր Սեֆիլյանը, անշուշտ, պետության դեմ դուրս գալով, պետական կառույցի դեմ դուրս գալով ու պետական կառույցը պաշտպանող ոստիկաններ սպանելով, հասցրել են անդառնալի վնաս։ Բայց այդ վնասը, անդառնալիությունը, որքան էլ վատ հնչի, միայն ոստիկանների մահը չէ, ինչն անշուշտ այս պատմության ամենաողբերգական դրվագն է։ Անդառնալիությունը հասարակության մտքին ու հոգիներին հասցված վնասն է, հասարակության թեկուզ մեկ անդամի գիտակցության մեջ զինված պայքարը մերժելու արգելքի վերացումն է։