Սերժ Սարգսյանի միակ քայլը

Մյուս սկզբունքային տարբերությունն այն էր, որ Սերժ Սարգսյանը ԲՀԿ-ականների տնտեսաքրեական թղթապանակներն օգտագործում էր ոչ թե օրինականության վերականգնման, այլ այդ ուժի անդամներին կառավարելի պահելու համար։ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը, գոնե մինչև այսօր, ցույց է տվել, որ քրեական գործերը իր համար ոչ թե ստվերային կառավարման միջոց են, այլ օրենքի գերիշխանությունն ապահովելու նպատակ են հետապնդում։

Եվ ահա այս պայմաններում, տասնյակ «պապկաների» առկայության պայմաններում, ՀՀԿ-ն հանդես է գալիս ընդդիմության կարգավիճակում։ Չի կարող։ Որովհետև ՀՀԿ-ականների մեծամասնությանն այլևս առաջնորդում է սեփական «կաշին փրկելու» մղումը, ազատությունից ու ապօրինաբար կուտակած հարստությունից չզրկվելու կամ գոնե դրա մի մասը պահպանելու մղումը։ Իսկ նման մղման պարագայում խոսել ընդդիմադիր լինելու, իշխանության դեմ գաղափարական կամ ծրագրային պայքար մղելու մասին՝ ծիծաղելի է, եթե ոչ՝ անհամարժեք։

Բայց ՀՀԿ-ի դեպքում, այդուհանդերձ, կա առանձնահատկություն։ Վերջին տարիներին, հատկապես վերջին խորհրդարանական ընտրությունների ընթացքում այդ կուսակցությունում ձևավորվել է, պայմանականորեն ասած, քաղաքական թև՝ հիմնականում երիտասարդներից բաղկացած կուսակցականների շերտ, որի ներկայացուցիչները անցած մեկ տարվա ընթացքում ավելի կամ պակաս չափով դրսևորել են քաղաքական վարքագիծ ու ներկայացրել են քաղաքական բովանդակություն։ Սա, այսպես կոչված, «խոսող ՀՀԿ-ականների» շերտն է, որոնք թեև մեծ մասամբ քաղաքական պայքարի ընթացքում մնացած ՀՀԿ-ականների նման միջոցների միջև խտրություն չեն դրել, սակայն ընդհանուր առմամբ մնացել են քաղաքականության ու քաղաքակրթության սահմաններում։

Ու հիմա իրավիճակի առանձնահատկությունն այն է, որ այս շերտի ներկայացուցիչները, որոնք հիմնականում զերծ են ապօրինի պատմություններից, կոռուպցիոն սխեմաներից, ստիպված են հանուն ՀՀԿ-ի մյուս՝ օդիոզ, կոռումպացված ու քրեականացված հատվածի սահմանափակել իրենց գործունեությունը, իշխանությանն ընդդիմանալիս տուրք տալ քրեական-քաղաքական կոնյունկտուրային ու չլինել ֆունկցիոնալ ընդդիմություն։ Այսինքն՝ լռել հանուն կուսակցական բոսերի ու օլիգարխ, գողական կուսակիցների։