Մարտի 1-ի գործով Ռոբերտ Քոչարյանին ներկայացված մեղադրանքն ու կալանավորումը իրավական գործընթացին զուգահեռ ծավալվում է այլեւս իբրեւ քաղաքական գործընթաց, անկախ շարժառիթներից, ու հնարավոր է անգամ, որ իբրեւ քաղաքական այն զգալի առավել դինամիկ տեմպով է զարգանում, քան իրավական առումով: Իհարկե, իրավական տեսանկյունից կան դեռեւս գուցե չհրապարակված հանգամանքներ, որոնք սակայն զարգանում են «ներսում» եւ հրապարակումը կարող է փոխել շատ բան, սակայն առայժմ ակնառու է, որ տեղի է ունենում քաղաքական գործընթացի «անկախ» զարգացում:
Ռոբերտ Քոչարյանն ակնհայտորեն դառնում է նախկին համակարգի կամ այսպես ասած հին Հայաստանի «մոբիլիզացիոն» կենտրոն կամ մագնիս: Իհարկե նա ձգում է կարծես թե առայժմ ոչ ամբողջ համակարգը, օրինակ Ծառուկյանին, որն ակնհայտորեն տարածություն է պահում Քոչարյանից, շատերի համար նույնիսկ զարմանալի կերպով:
Բայց ներկայում աներկբա է, որ Ռոբերտ Քոչարյանը դարձել է նախկին համակարգի առանցքը, իր վրա կլանելով ավելի ու ավելի մեծ ուշադրություն թե հին, թե նոր Հայաստանից: Քոչարյանը ոչ միայն չի դիմադրում դրան, այլ կարծես թե շարժվում է ընդառաջ: Տեղեկություններ կան, որ երկրորդ նախագահը ձեւավորում է նաեւ իր տեղեկատվական ենթակառուցվածքները, ինչը նշանակում է, որ նա պատրաստվում է տեւական պայքարի: Դա լոկ իրավական պաշտպանության համար է, թե նաեւ քաղաքականություն վերադարձի, դժվար է ասել: Մյուս կողմից, միարժեք չէ, որ «մոբիլիզացիոն» բեւեռի կարգավիճակը Ռոբերտ Քոչարյանի համար հեռանկարային եւ անվտանգ կարգավիճակ է:
Դա կարող է ենթադրել լիովին հակառակը, այսինքն «թակարդ», որտեղ կհայտնվի հին համակարգն արդեն «ոտքով ու գլխով»:
Այդ թակարդում կարող է հայտնվել նաեւ նոր Հայաստանի մի մասը, ի դեմս Հայաստանի նախագահ Արմեն Սարգսյանի: Նա անկասկած ունեցել է իր շոշափելի դերակատարումը թավշյա հեղափոխության եւ նախկին իշխանության միջեւ գործընթացի անարյուն, խաղաղ բնույթը պահպանելու հարցում: Միաժամանակ, Արմեն Սարգսյանը նկատելի գործունեություն է ծավալել նոր Հայաստանի գաղափարներն իշխանափոխությունից հետո արտերկրում տարածելու հարցում:
Այդուհանդերձ, այդ Հայաստանում Արմեն Սարգսյանի դերակատարումը օրեցօր հայտնվել է բավական մշուշոտ իրավիճակում: Բանն այն է, որ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության ամրացմանը զուգահեռ Հայաստանի նախագահի պաշտոնը ավելի ու ավելի է արարողակարգայինի վերածվում: Իսկ խոսքի իշխանությունը, որի մասին Արմեն Սարգսյանը խոսում էր դեռեւս Սերժ Սարգսյանի նախագահ-վարչապետության շրջանում, եւ որն անկասկած իշխանության ամենաազդեցիկ տարբերակներից է, Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության պարագայում այդքան էլ կենսունակ լինել չի կարող, պարզապես չի կարող լինել մրցունակ:
Այդուհանդերձ, այդ Հայաստանում Արմեն Սարգսյանի դերակատարումը օրեցօր հայտնվել է բավական մշուշոտ իրավիճակում: Բանն այն է, որ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության ամրացմանը զուգահեռ Հայաստանի նախագահի պաշտոնը ավելի ու ավելի է արարողակարգայինի վերածվում: Իսկ խոսքի իշխանությունը, որի մասին Արմեն Սարգսյանը խոսում էր դեռեւս Սերժ Սարգսյանի նախագահ-վարչապետության շրջանում, եւ որն անկասկած իշխանության ամենաազդեցիկ տարբերակներից է, Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության պարագայում այդքան էլ կենսունակ լինել չի կարող, պարզապես չի կարող լինել մրցունակ:
Այդ իրավիճակում Արմեն Սարգսյանի առաջ կանգնում է իսկապես լուրջ խնդիր՝ ինչ անել հետո: Առավել եւս, երբ Նիկոլ Փաշինյանն էլ հստակ հայտարարեց, որ չի պատրաստվում գերվարչապետական լիազորություն զիջել գործող նախագահին, քանի որ դա հակասում է խորհրդարանական կառավարման տրամաբանությանը: Ընդ որում, այդ իմաստով Փաշինյանն անշուշտ իրավացի է:
Արմեն Սարգսյանը շաբաթներ առաջ երիտասարդների հետ մի հանդիպմանը խոստովանել էր, որ ծրագրում էր 7 տարվա նախագահություն, բայց Սերժ Սարգսյանը հրաժարական տվեց եւ նախագահությունը տեւեց յոթ օր: Արմեն Սարգսյանը գործոն-նախագահ էր լինելու Սերժ Սարգսյանի համակարգում, կամ պարզապես նախկին համակարգում, երբ երաշխավորը այսպես ասած մեկ անձը կամ համակարգի պոլիտբյուրոն էր, ոչ թե Սահմանադրությունը, քաղաքական մրցակցությունը կամ էլ հեղափոխության առաջնորդը:
Իհարկե վերջին դեպքում էլ նա կարող է դառնալ գործոն-նախագահ, եթե համաձայնի լինել Նիկոլ Փաշինյանի թիմի մի անդամ, թեկուզ առանցքային անդամ, օժանդակելով նրան քաղաքական մարտահրավերներն ու խնդիրները չեզոքացնելու, հարկ եղած դեպքում ուժեր բալանսավորելու հարցում: Բայց, այստեղ ի վերջո ամեն ինչ կախված է Փաշինյանից:
Միեւնույն ժամանակ, Արմեն Սարգսյանը անկասկած չափազանց հարուստ կենսափորձով, նշանակալի եւ միջազգային կալիբրով գործիչ է, նոր Հայաստանում այդպիսի փոքր դեր ստանձնելու համար:
Այս տեսանկյունից նրա ընտրությունը թերեւս ոչ թե Փաշինյանի թիմի մասնակից լինել-չլինելն է, այլ ընդհանրապես Հայաստանում քաղաքական գործոն լինել-չլինելը, դառնալը այդպիսին՝ նաեւ ռազմավարական հեռանկարում իր լուման բերելով այն նոր Հայաստանի հեռանկարներին, որոնց մասին խոսել է իր ամենատարբեր ելույթներում, այդ թվում արտերկրի, թե՞ յոթ տարի ժամանակ անցկացնելն ու դարձյալ Հայաստանից հեռանալը:
loading...
