Նիկոլ Փաշինյանի կոշտ պատասխանը Վլադիմիր Պուտինին

Ավելին, իր բովանդակային նշանակությամբ Հայաստանն այսօր շատ ավելին է Եվրոպայի համար, քան անգամ նույն Ուկրաինան ու Վրաստանը։ Տուսկի հայտարարության տողատակը հենց այդ մասին է, Հայաստանում տեղի ունեցածի «եվրոպական» որակումը հենց այն մասին է, որ Եվրոպայի մաս կարելի է դառնալ անգամ առանց համապատասխան իրավական հիմքի։ Հայաստանն այլևս այդպիսին է իր արժեքային համակարգով, իր այն ուղենիշներով, որոնք ներկայացրել է հեղափոխությունն ու նրա առաջնորդը։

Ու պատահական չէ հենց այս օրերին ամերիկյան հեղինակավոր հրատարակություններից մեկի՝ Time ամսագրի անդրադարձը հայկական հեղափոխության առաջնորդին։ «Չորս խաչակիրները, որ վառ են պահում դեմոկրատիայի երազը» վերտառությամբ հոդվածում Time-ը ներկայացրել է ժամանակակից աշխարհի հասարակական այն գործիչներին, որոնք իրենց երկրներում պայքարել են հանուն հաղթանակի. ըստ պարբերականի՝ այդ «չորս խաչակիրներն են» ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, Տոգոյում նախագահի դեմ պայքարող ակտիվիստ, բլոգեր Ֆարդիա Նաբուրեման, Նոբելյան մրցանակակիր, Արաբական գարնան թունիսցի ակտիվիստ Ուիդիդ Բուշամաուին և Նիկարագուայում բռնապետության հաստատման դեմ պայքարող Էնրիֆ Մարտինեսը:

Time-ը գրում է, որ ընդդիմադիր գործիչ Փաշինյանը, որը ապրիլին ժողովրդական շարժման միջոցով ստիպեց նորընտիր վարչապետ Սերժ Սարգսյանին հրաժարական տալ և կարճ ժամանակ անց դարձավ երկրի վարչապետ, ասել է, թե «ժողովրդի սերը ստիպեց իրենց դուրս գալ իր՝ որպես խորհրդարանական խմբակցության առաջնորդի հարմարավետ աշխատասենյակից և մոտ 20 գիշեր անցկացնել անտառում, փողոցներում, վրանում և ընդդեմ Սարգսյանի բողոքի ակցիաներում»: Փաշինյանը Time-ին ասել է, որ գործող իշխանության համար ժողովրդավարությունն ավելին է, քան արտաքին քաղաքական կողմնորոշումը, «այն արժեք է և համոզմունք»: «Ես հավատում եմ՝ Հայաստանը կդառնա աշխարհի հզորագույն դեմոկրատական երկրներից մեկը»,- ամերիկյան ամսագրի փոխանցմամբ, ասել է Փաշինյանը: Ակնհայտ է, որ Նիկոլ Փաշինյանը իսկապես կրում է այն հավատամքը, որ ժողովրդավարությունը ավելին է, քան արտաքին քաղաքական կողմնորոշումը։ Նա այդպես մտածել է միշտ և հանդես է եկել ըստ էության արտաքին որևէ կողմնորոշման դեմ։

Մյուս կողմից, սակայն, հատկապես ժամանակակից աշխարհում, ըստ էության սև ու սպիտակի բաժանված աշխարհում ժողովրդավարությունը ածանցվում է արտաքին քաղաքական կողմնորոշումից, որը գուցե ոչ այնքան պրակտիկ քաղաքականության, այլ ավելի շատ քաղաքակրթական կողմնորոշման արտահայտություն է։ Չնչին բացառություններով ժողովրդավարական, իրական ժողովրդավարական երկրներ են արևմտյան քաղաքակրթական ու քաղաքական համակարգի մասնակիցները։ Եվ հակառակը՝ ռուսական ազդեցության տիրույթի պետությունները հակաժողովրդավարական, որպես կանոն՝ բռնապետական ռեժիմներ ունեցող երկրներ են։