Արփինե Հովհաննիսյան. Վախենում եմ մենակ մնալուց
Դիտումներ ` 1047
Արփինե Հովհաննիսյան. Վախենում եմ մենակ մնալուց
Կյանքում ամենակարևորն ինքս ինձ հետ ազնիվ լինելն է. երբ մենակ մնամ, չամաչեմ իմ որևէ արարքից: Ես ինձ լիարժեք եմ զգում: Ինձ համարում եմ երջանիկ մարդ, չեմ ձգտում ու չեմ ուզում ունենալ ավելին, քան ունեմ: Ինձ պակասում է երևի թե միայն անձնական երջանկություն կառուցելն ու ընտանիք ունենալը: Բայց դա էլ թերիության զգացում չի առաջացնում:
բարեկեցություն
Բարեկեցությունն ազատության, անկախության որոշակի չափաբաժին տվող հնարավորություն է, նյութական բազա, որը որոշումներ կայացնելու համար ինքնուրույնություն է տալիս: Յուրաքանչյուր ոք բարեկեցության մասին իր պատկերացումներն ունի: Բարեկեցությունն ինձ համար դրսևորվելու միջոց չէ:
ստելու արվեստը
Սիրում եմ լսել սուտը, երբ գիտեմ իրականությունը: Ինձ համար սուտն անընդունելի է: Ստել նշանակում է մեղք գործել, որը չեմ ներում: Իհարկե, կան իրավիճակներ, որոնցում անկարող ենք չստել: Ինչ-որ իրավիճակներում չենք ասում այն, ինչ կա: Դա ավելի շատ ճշմարտությունը թաքցնել է կամ եղածը հաճելի լույսի ներքո ներկայացնելը: Փորձում եմ մարդկանց հետ լինել առավելագույն չափով անկեղծ: Շատ վաղ տարիքից հասկացել եմ, որ մարդիկ խաղում են որոշակի դերեր, և, իրավիճակից կախված, կրել տարբեր դիմակներ: Բայց կգա մի պահ, որ դիմակով մարդը չի իմանա, թե ինչպես պետք է իրեն դրսևորի: Նա ստիպված է հիշողությունը անընդհատ լարել՝ հիշելու համար, թե որտեղ ինչ պետք է ասի, ինչպես պետք է իրեն պահի: Սուտը բոլոր վատ հատկանիշների առաջին նախապայմանն է:
ազնվության բանաձևը
Ազնվությունը բազմաբովանդակ է. ստորություն չանել, մարդկանց չխաբել, չստել, չկեղծել, խոստումը պահել, մարդու երեսին չասել մի բան, հետևից՝ մեկ այլ բան: Բարդագույն որոշումներ կայացնելիս էլ պետք է լինել ազնիվ: Ճշմարտությունը հաճախ ցավոտ է, բայց ավելի ազնիվ է, քան կեղծելն ու շողոքորթելը:
շողոքորթություն
Տհաճ է, որ մարդուն շողոքորթում են: Ճիշտ է, ամեն մարդու էլ հաճելի է լավ խոսքեր լսել իր հասցեին: Բայց միայն այն դեպքում է հաճելի, որ դիմացինդ հավատում է այն ամենին, ինչ ասում է: Եթե մարդը շողոքորթելով ասում է բաներ, որոնց ներքուստ համաձայն չէ, բացասական էներգիա է տարածվում նրանից: Շողոքորթ մարդն իմ հարգանքին երբեք չի կարող արժանանալ:
քաղքենին
Քաղքենին մարդու մասին դատում է մակերեսային հատկանիշներով, նյութապաշտական չափորոշիչներով: Նրանք ամենուր են, շրջապատում են բոլորիս, ու դժվար թե մեկը կարողանա ասել, որ նման մարդկանց հետ չի շփվում: Պարզապես փորձում եմ ինձ շրջապատել ոչ քաղքենի մարդկանցով: Չի կարելի մարդու մեջ տեսնել վատը, կանխակալ վերաբերմունք ցույց տալ ու դատել մարդուն:
բողոք
Բողոքելու ցանկություն առաջանում է տիրող անարդարությունից: Եվ պարտադիր չէ, որ սոցիալական անարդարություն լինի: Ցանկացած իրավիճակում ես առավելապաշտ եմ, ձգտում եմ առավելագույն ազնվության: Ընկերության մեջ էլ պահանջում եմ առավելագույնը ու տալիս եմ առավելագույնը:
մեղքի զգացում
Ինձ տանջող մեղքի զգացում չունեմ: Բայց եթե մարդն ունի խիղճ, եթե ինքնաքննադատաբար է մոտենում իրեն ու շրջապատին, նշանակում է՝ բոլորն էլ պետք է ունենան մեղքի զգացում: Անսխալական մարդիկ չկան, բոլորն էլ գործում են սխալներ: Կա՛մ ի վնաս իրենց, կա՛մ ուրիշների հանդեպ: Եթե ունես խիղճ ու առողջ դատողություն, ուրեմն չես կարող մեղքի զգացում չունենալ:
մարդիկ խոսում են
Ժամանակի հետ սկսել եմ պակաս կարևորել, թե մարդիկ ինչ են խոսում իմ մասին: Ասում են՝ կարծիքներն են կառավարում աշխարհը, բայց մեծ նշանակութուն ունի քննադատողի անձը: Երբ կարծիքը անհատական դրսևորում ունի, կարելի է լսել, իմանալ կարծիք հայտնողի մտադրությունը, տեսնել նրա արտահայտած կարծիքի ու քննադատության տակ թաքնված բովանդակությունը: Պետք է շրջապատված լինել այնպիսի մարդկանցով, ովքեր կարող են ասել և՛ լավը, և՛ վատը: Ես միայն ուրախ կլինեմ ականջալուր լինել: Իսկ թե ինչ կասեն մարդիկ… Նրանք միշտ էլ պետք է ինչ-որ բան ասեն:
տագնապ
Վախենում եմ մենակ մնալուց, ինձ հարազատ մարդկանց կորցնելուց: Միայն դրանից: Այլ վախեր չկան…
միայնություն
Ժամանակ առ ժամանակ լինում են պահեր, որ չես ուզում խոսել ու կիսվել որևէ մեկի հետ, ուզում ես առանձնանալ քո մտքերի հետ, անկեղծանալ ինքդ քեզ հետ: Այդ պահերին պարզապես ֆիզիկական առումով փորձում եմ միայնակ մնալ ինչ-որ միջավայրում՝ աշխատասենյակում, տանը՝ իմ սենյակում: Ինքս ինձ հետ մենակ եմ մնում:
նոր սերունդ
Չէի ցանկանա ամբողջ սերունդը ընդհանրացնել, որովհետև մարդիկ տարբեր են: Բոլոր սերունդներին բնութագրական է ասել. «Մեր ժամանակ ուրիշ էր»: Բայց բոլոր սերունդներն էլ ունեն լավ և վատ կողմեր: Եթե գլոբալ դիտենք, ապա այս սերունդն ավելի ժամանակակից է, շատ հարցերում ավելի ազատամիտ է, անկաշկանդ՝ սեփական տեսակետը արտահայտելու հարցում: Ժամանակի հրամայականն է. սերունդը ծնվում է ու գալիս՝ այլ արժեքներ կրելով:
կուզեի՝ լիներ…
Մարդիկ բարի թող լինեն, լավ ապրեն, շատ ժպտան, իսկ ժպիտները լինեն իրապես անկեղծ:
