Պուտինի պատասխանը Բաքվին՝ Երևանից
Դիտումներ ` 1300
Հայաստանում սեպտեմբերի 27-ին մեկնարկել է Հայաստանի և Ռուսաստանի զինված ուժերի միացյալ խմբավորման համալիր մարզումը, այլ կերպ ասած՝ վարժանքը, որը ներառում է նաև Հայաստանի ՀՕՊ ուժերը: Պլանային է վարժանքը, թե ոչ, մանրամասներ չկան, սակայն հատկանշական է, որ հայ-ռուսական միացյալ խմբավորման այդ, ըստ էության, զորաշարժը տեղի է ունենում ՌԴ նախագահ Պուտինի՝ Բաքու կատարած այցին զուգահեռ:
Պուտինն Ադրբեջանի մայրաքաղաք է մեկնել սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան, որտեղից էլ նա ուղևորվելու է Դուշանբե: Այնտեղ կլինի ԱՊՀ երկրների վեհաժողովը: Ի դեպ, Նյու Յորքի ՄԱԿ ԳԱ-ից էլ Դուշանբե է մեկնում Նիկոլ Փաշինյանը: Ընդ որում՝ Պուտինի՝ Բաքու այցն այդ առումով, կարծես թե, ենթարկվել է ուշագրավ փոփոխությունների: Բանն այն է, որ ըստ նախապես ազդարարվածի, այցը սպասվում էր սեպտեմբերի 25-ին: Ենթադրվում է, որ 25-ին տեղի ունենալիք այցը կլիներ փոքր-ինչ ավելի երկար, մինչդեռ 27-ի այցը բավական սեղմված է՝ մի քանի ժամ: Պուտինը Բաքվում չի գիշերի: Իսկ դիվանագիտական արարողակարգի լեզվով դա այնքան էլ լավ իմաստ պարունակող «արտահայտություն» չէ: Դա էլ իր հերթին հետաքրքիր է Ադրբեջան Իսրայելի պաշտպանության նախարարի հնգօրյա այցի ֆոնին, որ տեղի ունեցավ այն բանից հետո, երբ Ադրբեջանը, խոշոր հաշվով, ձեռնունայն վերադարձավ Սոչիի ռուս-ադրբեջանական գագաթնաժողովից: Ընդ որում, Իսրայելի նախարարի այցը Բաքուն մատուցեց ՌԴ հանդեպ բավականին շանտաժային տոնայնության մեջ:
Պուտինի հետ հանդիպմանը Ալիևին, իհարկե, ստացած տնտեսական բնույթի մի շարք համաձայնագրեր, բայց դա, անշուշտ, այն չէր, ինչ ուզում էր Ալիևը: Առավել ևս, որ նա լավ է պատկերացնում՝ տնտեսական պատժամիջոցների հետևանքով բարդ դրության մեջ հատնված Ռուսաստանը ներկայումս, մեղմ ասած՝ հուսալի տնտեսական գործընկեր չէ և չի կարող լինել: Ալիևին Մոսկվայից պետք է ռազմա-քաղաքական գործընկերություն և լայն աջակցություն, որպեսզի Բաքուն դուրս գա Ապրիլյան պատերազմից հետո իր համար ստեղծված փակուղուց, որն առավել քան խորացել է Հայաստանում թավշյա հեղափոխությունից հետո:
Եվ այստեղ ակնառու է Բաքվի ջանքը՝ Ռուսաստանին կտրել Հայաստանից, փորձելով սերմանել այդ հեղափոխության առաջնորդի, ներկայիս վարչապետ Փաշինյանի նկատմամբ անվստահություն: Հատկանշական է, որ Բաքվի այդ ջանքին Երևանից ինտենսիվ կերպով աջակցում են մի շարք նախկին շրջանակներ, այդ թվում՝ բացահայտ կերպով նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը: Սակայն այդ ջանքը, կարծես թե, չի ունենում բավարար արդյունք թե՛ հայաստանյան շրջանակների, թե՛ Բաքվի համար:
Եվ խնդիրն այստեղ այն չէ, որ Պուտինը նրանց չի հավատում և հավատում է Փաշինյանին, կամ նրանց չի վստահում ու համակրում, այլ համակրում է Փաշինյանին: Ավելին, այդ առումով պատկերը գուցե լիովին հակառակն է, բայց հարցն այն է, որ Պուտինը ներկայումս ստիպված է առաջնորդվել իրողությունները ճանաչելով ու գնահատելով:
Մի տրենդ, որ աշխարհին թելադրում է ներկայումս ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը, և որը բավական ռացիոնալ և շահեկան է Հայաստանի համար, հատկապես մեր պետական ու ազգային խնդիրների համատեքստում: Այդ առումով Ռուսաստանի Դաշնության նախագահը ստիպված է հաշվի նստել իրողությունների հետ, որոնք ձևավորված են ռեգիոնում և որոնք խիստ ուշագրավ բնույթ են ստացել Ապրիլյան քառօրյայից հետո և էլ ավելի հետաքրքիր տրանսֆորմացիա արձանագրել Հայաստանում թավշյա հեղափոխության հաղթանակով:
Այդ իմաստով հատկանշական է, որ իր՝ Բաքու այցից առաջ մեծ զորավարժություններ ճոճած Ալիևին Պուտինը «պատասխանում» է Հայաստանում հայ-ռուսական միացյալ զորախմբի վարժանքով, ցույց տալով, որ այն, ինչ առաջարկում է Բաքուն, Ռուսաստանի համար խիստ վտանգավոր է, իսկ բռունցք ճոճելու կամ շանտաժի դեպքում կարող է վտանգավոր լինել Բաքվի համար: Խոշոր հաշվով, Երևանը բավական հստակ սահմանել է իրավիճակն ու խնդիրն ըստ էության, դեռևս Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետության 100-օրվա կապակցությամբ ասուլիսում, հայտարարելով, որ Ռուսաստանն ունի Բաքվի ռազմատենչությունը զսպելու ներուժ, և Հայաստանը չի հավատում, որ անհրաժեշտության դեպքում, Մոսկվան լինելով գերտերություն, չի գործադրի այդ ներուժը: Մոսկվան ձայն չի հանել այդ կապակցությամբ:
