Տվյալ պարագայում խնդիրը նաեւ այն է, որ տարիների ընթացքում տեղի է ունեցել ոչ միայն հանրության նվաստացում: Իշխող համակարգը գործնականում նվաստացրել է նաեւ իրավապահներին, նրանց փաստացի վերապահելով օլիգարխիկ եւ քրեական սեգմենտների պահապանի դեր: Ավելին, առանձնակի պատասխանատու պահերին իրավապահներին «քաղաքավարի» կերպով տարել են մի կողմ եւ գործը վստահել քրեական տարրերին, օլիգարխիայի թիկնազորին, կասկածելով, որ իրավապահները կդրսեւորեն անմնացորդ եւ մինչեւ վերջ «հավատարմություն»:
Ի դեպ, նրանց հանդեպ հին համակարգի այդ «կասկածն» անշուշտ խոսում է իրավապահների, կամ առնվազն այդ կառույցներում գործած բազմաթիվ իրապես մասնագետների, պատվախնդիր մասնագետների դրական բնութագրի մասին:
Խոշոր հաշվով, ներկայում ոչ միայն իրավապահ համակարգի եւ հանրության «պատմական հաշտության» պահ է, այլ նաեւ, ու թերեւս նախ եւ առաջ՝ իրավապահ համակարգի եւ մասնագիտական խղճի, մասնագիտական էթիկայի «պատմական հաշտության» պահ, երբ համակարգն ու մասնագիտական, պետական առաքելությունը վերգտել են իրար, եւ իրենց իսկ ձեռքում է այդ հաշտությունը անշրջելի դարձնելու ճակատագրական պահը, իրացնելով երկրում օրինականության եւ իրավահավասարության հաստատման իրենց բաժին պատասխանատվությունը:
