Միևնույն ժամանակ, հետաքրքրության է արժանի այլ բան: Բավական է, որ իշխանության թեկուզ մեկ ինստիտուտ հանրային լեգիտիմությամբ անի իր գործը՝ ինչը ներկայումս անում է գործադիր իշխանությունը, որպեսզի իշխանության մյուս ինստիտուտներում սկսի այդ իրավիճակին համարժեք դառնալու գործընթաց: Դրա շնորհիվ է նաև, որ հանրությունն այս օրերին ականատես է լինում ոչ միայն գործադիր իշխանության, այլ նաև այնպիսի ինստիտուտներում գործելաոճի ու մոտեցումների փոփոխության և, փաստորեն, նաև հրաժարականների, որոնց վրա գործադիրը չունի անմիջական իրավասություն:
Օրինակ, մենք կարող ենք տեսնել դատարանում Մասիսի քաղաքապետի և նրա տեղակալի կալանքի միջնորդության մերժում, սակայն դատախազությունն այսօր հայտարարել է, որ քրեական գործի քննությունն իրականացնելու շրջանակում կայացվել է քաղաքապետի ու նրա տեղակալի պաշտոնավարումը դադարեցնելու որոշում, կասկածով, որ պաշտոնավարումը շարունակելու դեպքում նրանք կարող են խոչընդոտել քննությանը: Այս իմաստով, Հայաստանում քաղաքական ճգնաժամի մասին խոսակցությունները, ֆորմալ տեսանկյունից լինելով ճշգրիտ, դե ֆակտո պրոցեսների առումով առնվազն հարաբերական են, այն իմաստով, որ Հայաստանում թերևս առաջին անգամ սկսել է աշխատել կառավարման համակարգի և իշխանության թևերի բաժանման սկզբունքը: Վերջին հաշվով, այդ իրողությունն է, որ պետք է տա ընտրական նոր միջավայր ստեղծելու քաղաքական բալանսավորված հնարավորությունը:
