Մյուս կողմից, սակայն, Ռոբերտ Քոչարյանն այդ օրերին վարվեց իր հետնախագահական տասնամյակին բնորոշ կերպով: Նա հիշեցրեց իր մասին, սակայն հրապարակավ չստանձնեց որեւէ քաղաքական պատասխանատվություն: Դա իհարկե պրագմատիկ հաշվարկ էր՝ ինչ կլիներ, եթե հանկարծ չստացվեր արգելակել Նիկոլ Փաշինյանի վարչապետությունը: Դա Ռոբերտ Քոչարյանի համար կունենար ավելի ծանր հետեւանք: Այդ իսկ պատճառով երկրորդ նախագահը Սերժ Սարգսյանի հրաժարականից հետո ՀՀԿ-ին հիշեցրեց իր մասին, սակայն հետեւանքի համար պատասխանատվությունը թողեց ՀՀԿ վրա:
Մայիսի 2-ին ՀՀԿ-ն ստիպված էր քաղել դառը պտուղը:
Երկրորդ անգամ Քոչարյանը վերադարձավ հուլիսի 26-ին, դարձավ մեղադրյալ, կալանավորվեց: ՀՀԿ-ն արագորեն անցավ Քոչարյանի պաշտպանության, սկսելով նաեւ ներքաղաքական հարցերի վերաբերյալ արտահայտվել անթաքույց ոգեւորությամբ:
Բայց Ռոբերտ Քոչարյանը դարձյալ բաց է թողել պատասխանատվության եւ դրա հետեւանքի հարցը, հայտարարելով, որ դեռ չի մտածել քաղաքականություն վերադարձի ֆորմատի մասին: Մինչդեռ վերադարձը ոչինչ է, եթե չկա ֆորմատ, որովհետեւ դա է ձեւավորելու արդեն շրջապատի, այսպես ասած հավատացողների առաջ պատասխանատվությունը: Քանի դեռ դա չկա, Քոչարյանը խոշոր հաշվով չի վերադարձել քաղաքականություն, այլ դարձյալ փորձում է ձգել ժամանակն ու հնարավորինս շատ շագանակ հանել ուրիշի ձեռքով:
Պատասխանատվության հետեւանքը կրելու առաջնագծում դարձյալ հայտնվել է ՀՀԿ-ն: Արա Բաբլոյանն իր հարուստ կենսափորձով անմիջապես հասկացել է դա, Նիկոլ Փաշինյանին դե ֆակտո առաջարկելով պայմանավորվել: Ըստ երեւույթին հենց այդ կենսափորձի համար էր, որ Սերժ Սարգսյանը Բաբլոյանին անսպասելիորեն առաջադրեց ԱԺ նախագահի պաշտոնին:
